Ceibe

Petiscos dunha vida

gardadiños nunha caixa,

anacoreta nunha cova,

fuxindo deste mundo

bebendo do vento

e comendo do aire,

a hora polo sol

e o norte polas nubes.

En leito de palla

durmiron os meus soños,

de millo e badana o xergón,

acubillado cunha manta de lá,

á luz dun cativo carburo

cunha ablaiña por mecha de gas,

alumaba as miñas noites en vela,

agardando a esperanza de paz.

Leaba pitillos de follas,

rillaba paos de loureiro,

arrimado ás brasas do lume

quentando as queixumes dos pes

fiquei á carón dun retrato,

era tan só un novo rapaz!

Vía voar as gaivotas,

maquinaba en poñer ás,

subía ao curuto do monte,

corría canda o regacho,

baixaba ao fondo do val,

saltando polas silveiras.

Quen se volvera tolo

e en delirios falara francés!

Quen fora dono da terra,

e xunguir este atazo de bois,

para darlle a volta ao mundo

e poñer en cintura a máis de tres,

Quen fora un paxaro lixeiro

ou sequera unha nube no ceo!

se eu tivera unha dona e un neno,

que felices seríamos á vez!

Nun feixe espallado de fentos

cinguindo utopías nun mollo,

debuxando nas penas cun seixo,

merquei unha praza con Deus,

tecendo ramallos canseime

de vagar polo mundo dos vivos,

biquei nos beizos á lúa

e tireille das  barbas ao sol,

tan só un sinxelo mortal

que foi ceibe home de lei.

Páxina 74