Fernanda Hermida Garel
Ceibe
Petiscos dunha vida
gardadiños nunha caixa,
anacoreta nunha cova,
fuxindo deste mundo
bebendo do vento
e comendo do aire,
a hora polo sol
e o norte polas nubes.
En leito de palla
durmiron os meus soños,
de millo e badana o xergón,
acubillado cunha manta de lá,
á luz dun cativo carburo
cunha ablaiña por mecha de gas,
alumaba as miñas noites en vela,
agardando a esperanza de paz.
Leaba pitillos de follas,
rillaba paos de loureiro,
arrimado ás brasas do lume
quentando as queixumes dos pes
fiquei á carón dun retrato,
era tan só un novo rapaz!
Vía voar as gaivotas,
maquinaba en poñer ás,
subía ao curuto do monte,
corría canda o regacho,
baixaba ao fondo do val,
saltando polas silveiras.
Quen se volvera tolo
e en delirios falara francés!
Quen fora dono da terra,
e xunguir este atazo de bois,
para darlle a volta ao mundo
e poñer en cintura a máis de tres,
Quen fora un paxaro lixeiro
ou sequera unha nube no ceo!
se eu tivera unha dona e un neno,
que felices seríamos á vez!
Nun feixe espallado de fentos
cinguindo utopías nun mollo,
debuxando nas penas cun seixo,
merquei unha praza con Deus,
tecendo ramallos canseime
de vagar polo mundo dos vivos,
biquei nos beizos á lúa
e tireille das barbas ao sol,
tan só un sinxelo mortal
que foi ceibe home de lei.
Páxina 74