Andrea Fernández Maneiro
As Faltas
Fáltame a aperta coa que facer rabexar a María,
os bicos con beizos,
non deses de fazula-fazula, dos intactos,
senón dos de verdade,
cos que deixar a pegada lixeiramente húmida
do pinta-labios no colo dunha camisa branca.
Fáltame o camiñar de ganchete,
a saltiños felices, sen precaucións,
debullando secretos na orella de Aloia
ou deixando caer un riso de vidro roto no seu ombro.
Boto en falta probar o viño da copa de Pilar
ou mergullar a miña culleriña na cunca
de chocolate de Patricia no Ágora...
E faltarame para sempre a luz dourada do Derby,
pechado ao outro lado da fronteira,
do que non me puiden despedir,
e os seus cafés atemporais de citas importantes
na mesa da esquerda, pegadiña á fiestra,
onde sempre chovía e facía sol a un tempo.
E aquí agardo,
envolvendo paquetiños de despedidas
ou de recibimentos da nova realidade,
á que chaman normalidade,
na que non se me consinte levar nos beizos
un carmín vermello,
que escorrerá no tapabocas
coma quen arrinca co canto da man
un sorriso amargo incapaz de asumir
Páxina 62