As Faltas

Fáltame a aperta coa que facer rabexar a María,

os bicos con beizos,
non deses de fazula-fazula, dos intactos,

senón dos de verdade,

cos que deixar a pegada lixeiramente húmida

do pinta-labios no colo dunha camisa branca.

Fáltame o camiñar de ganchete,

a saltiños felices, sen precaucións,

debullando secretos na orella de Aloia

ou deixando caer un riso de vidro roto no seu ombro.

Boto en falta probar o viño da copa de Pilar

ou mergullar a miña culleriña na cunca

de chocolate de Patricia no Ágora...

E faltarame para sempre a luz dourada do Derby,

pechado ao outro lado da fronteira,

do que non me puiden despedir,

e os seus cafés atemporais de citas importantes

na mesa da esquerda, pegadiña á fiestra,

onde sempre chovía e facía sol a un tempo.

E aquí agardo,

envolvendo paquetiños de despedidas

ou de recibimentos da nova realidade,

á que chaman normalidade,

na que non se me consinte levar nos beizos

un carmín vermello,

que escorrerá no tapabocas

coma quen arrinca co canto da man

un sorriso amargo incapaz de asumir

Páxina 62