Acordei

co mundo xirando

na miña gorxa.

E insisto,

a estas alturas da historia,

en evitar o abuso

de nós mesmas

nas horas frías do gin-tonic

ou na ardentía da verbena.

Non hai sentenza máis severa

que o noso alento

nin xuízo menos indulxente

que o peso no ombreiro.

Se a posmodernidade

é unha obriga

ao xogo violento da depredación,

pido tempo morto.

Non hai narcótico

neste carrusel de vertixe

para o remorso.

Cómpreme ter en conta

que durmirei comigo mesma

o resto de noites que me restan.

Páxina 55