Ardeme a ialma de dor ,

con cada chanzo que piso

descendo ,

estou un pouco máis

preto do averno ,

non existen

pílulas pra o olvido

os espectros

que moran

nas sombras,

caen sobor de min

coma unha pesada lousa,

espreitan coma voitres...

Son flamixeras as suas olladas

cada  noite asoman

entre as tebras

escoito as suas gargalladas,

silentes son as poutas

coas que paseniñamente

me desgarran .

Caio nesa profunda negrura

anegada de coitas

onde non hai luz nin espranza ,

so tristura e pena

a ledicia fica afastada .

Non sinto na pel

as mornas raiolas do sol

nin cómo os paxaros cantan ,

o ar non me acariña a faciana

non ulo o arume das flores

nin saboreo o salitre

das ondas do mar salgadas

cargo coas pedras do meu camiño

nalgún tempo ,

construia con elas castelos

hoxe construo murallas

Páxina 44