ESPIRSE EN TEMPOS DE PANDEMIA,

liberarse dos envoltorios plastificados ao corpo,

xa case fósiles,

deixar que se desprendan,

            pelexo a pelexo,

nunha precipitada caída ao baleiro.

Lavarse as mans con xabóns incandescentes,

resinas sintéticas

aromatizadas na alquimia dos laboratorios.

Lavarse as mans de novo.

Lavarse a cara das tinguiduras da maquillaxe

                    imposta,

deixar que escorregue oleosa

sucando carreiros tóxicos,

sumidoiro abaixo.

Deixar que se dilúa o rímmel

perante o espello máxico da maléfica madrasta,

que esvaren os ocres e os nacarados,

o chumbo, os parabenos,

o lixo graxo que me recobre toda

e que no seu descenso

se me vai enredando ao pelo da pube

do que pretenden tamén despoxarme.

Espirse en tempos de pandemia,

coas canas núas de tinturas metalizadas,

sen aderezos nin modas.

Só a esencia.

Só unha mesma

      confinada.     

Páxina 31