QUE NON SE VAIA A TENRURA

(A miña nai, na angustia do andazo)

Esta sede de lus, méntrelo vento

da morte zúa darredor das cousas...

Nimbos

Xosé Mª Díaz Castro

Que non se vaia a tenrura,

que non se afaste das miñas apertas,

que remexa entre a sarta de recordos

a cálida silueta do meu sorriso,

o espertar do bico

trotando na xema dos dedos,

ata a pel do aire

e seus charcos.

Chámaa tenrura, chámaa como a chuvia

polo seu nome,

amigo chámaa, reclama

súa voz

entre o consolo das cancións,

entre o blues das palmas ao vento.

Chámaa. Chámaa si!

para que sexan teus aloumiños

e as apertas valeiras de hoxe nos balcóns,

o espertar vivo dos latexos,

o suspiro

entre as bágoas secuestradas.

Chámaa, amigo.

Chámaa tenrura amiga, chámaa si!

nai.

Recórdalle que non estou só

Recórdalle que non estarei só!

Recórdame que non estou só.

Que, ao alborecer,

como un bosque na espera(nza),

habita cada mañá

no trilo do merlo,

anunciando a primavera.

Páxina 27