MULLER DOUTRO TEMPO

A ollada extraviada no abismo

dun tempo que esmorece

no sublime latexo do sentimento.

O espazo intanxíbel, inmenso...

Alén das néboas do encantamento:

un sono esvaído polo misterio.

Miña dona sorrí para dentro,

asomada á melodía dese universo

que debuxa corcheas no vento.

O balandro avanza bailando lento

nun pentagrama de salgado recendo;

en clave de Sol, singradura do eterno.

Varada, enraizada no laimo da terra,

cal árbore, perenne, de cerna;

só ceibe por dentro... Muller doutro tempo!!

Páxina 25