ARADO

Fendendo a terra en mil soños,

Espertándoa en mil abrentes,

Flor nas mans dos meus labregos,

Pruma que escribes poemas

No duro chan dos galegos:

Ábrelle os beizos á terra

Suco a suco, rego a rego.

Deixa que a terra acubille

A semente dun futuro

E que os soños do labrego

Non sexan penedos mudos .

Deixa que a vida non crebe

Na escuridade da noite,

No froito da túa semente.

Arado que fendes almas

Arando sucos e sucos,

Labrando a terra que amas,

Xermolo dun gran futuro,

Agromaches na ilusión

De prantar unha semente

Que á enxebre terra galega

Colleitará nos abrentes.

Luciano do Monfadal.

(26 de Maio de 2020)

Páxina 18